ตอนที่ 27 บทส่งท้าย
หลังจากทุกอย่างจบลงแล้วผมก็ยืนสงบนิ่งอยุ่ที่เดิม
ลูกน้องของผมก็ค่อยๆโผล่หัวกลับมา
เอาเลยสิ อวยผมซะสิ
[เอิ่ม แค่นี้จำเป็นต้องยิง Apocalypse เลยหรือครับ ]
อะไรกัน คำบ่นนั่นมันอะไรกัน….
และเจ้าคนที่บ่นออกมาคือ หัวหน้าหน่วยที่ 8 มอร์แกน ( モルゴン )
เจ้านี่ทำเสียเรื่องหมด
แอชทัล : ไม่หรอก แต่นี่เป็นการต่อสู้ครั้งแรกของข้าในรอบ 1,000 ปี ก็เลย….
มอร์แกน : เอิ่ม ผมไม่มีปัญหาที่ท่านใช้ฆ่าเจ้าพวกนั้นหรอกครับ แต่ช่วยดูรอบๆให้ดีก่อนสิครับ ที่นี่เป็นสวนของท่านนะครับ
มีรอยแยกปรากฏที่พื้นยาวออกไปจนถึงภูเขา และภูเขาที่อยู่ปลายทางก็ปลิวหายไป
เอิ่ม นั่นสินะที่นี่คือสวนของผมนี่นา
ที่ราบที่เต็มไปด้วยหญ้าเขียวขจี ภูเขาที่งดงามข้างหน้า
ทั้งหมดถูกทำลายไปเรียบร้อยแล้ว
การ์เร็ต : ( จะว่าไปก็มีบ้านพักตากอากาศอยู่บนภูเขาลูกนั้นด้วยนี่นา )
หัวหน้าหน่วยที่ 5 การ์เร็ตบนพึมพัมอยู่คนเดียว
ถึงพวกนี้จะบ่นแต่คราวนี้ผมคงต้องอนุญาตล่ะนะ
ผมไม่ใช่หัวหน้าที่ใจแคบขนาดที่จะไม่ยอมรับฟังความเห็นของลูกน้องหรอกนะ
แต่ยังไงก็ตาม คนที่มีอำนาจตัดสินใจก็คือผมอยู่ดีนั่นแหละ
แอชทัล : ซ่อมมันซะ
หลังจากที่ผมพูดจบ ก็มีเสียงบ่นดังมาจากพวกลูกน้องของผม
[ ไม่อยากทำเลยครับ]
[ขอปฏิเสธอย่างถึงที่สุด]
แอชทัล : โอ่ย ตอนนี้พวกแกควรจะต้องตอบว่า “เยส มายก็อด” ไม่ใช่หรือไงฟะ
