LDM ตอนที่ 206

ตอนที่ 206 การสืบสวน หลายวันผ่านไป ผมเฝ้าจับตาดูนกจดหมายที่จะบินกลับมาหาสองพี่น้อง แต่ดูเหมือนว่าจดหมายจะถูกส่งมาทางกิลด์แทนแฮะ และในจดหมายเขียนเอาไว้ว่า [ช่วยแสดงจดหมายนี้ให้หัวหน้าหมู่บ้านดูด้วย] ….ไม่คิดจะปิดบังอะไรเลยงั้นเรอะ ช่างเถอะ เพราะแบบนี้นายุตะก็เลยเอาจดหมายมาให้ผม พวกเราไปพบกันที่ห้องนั่งเล่นโดยมีโต๊ะอยู่ระหว่างกลาง มีทมากับผมด้วย ส่วนเซ็ทซึนะไม่ได้มาด้วยเพราะตอนนี้เป็นเวลาทำงานของเธอ นายุตะ : คุณหัวหน้าหมู่บ้าน นี่เป็นจดหมายที่ผู้ว่าจ้างของชั้นส่งมาให้คุณ เคย์มะ : หืมมม ผู้ว่าจ้างของเธองั้นเหรอ ใครกันน่ะ ผู้ว่าจ้างของเธอไม่ใช่ผมกับโรคุโกะหรอกเหรอ นายุตะ : อืมมม เป็นการว่าจ้างระยะยาวจากไดเมียวของวะโคคุ… อ่าา ไดเมียวก็ประมาณจักรพรรดิของจักรวรรดิน่ะ วะโคคุ คราวนี้วะโคคุสินะ… เคย์มะ : พวกเธอสองคนมาจากวะโคคุสินะ นายุตะ : ชั้นเหรอ เปล่า ถึงชื่อของชั้นจะตั้งตามแบบของวะโคุก็เถอะ แต่ชั้นมาจากที่อื่น พวกนั้นแค่ว่าจ้างชั้นเท่านั้น เคย์มะ : โฮ้….งั้นเหรอ แล้วไดเมียวของวะโคคุต้องการอะไรจากผมล่ะ นายุตะ : อาจจะต้องการสอดแนมคุณล่ะมั้ง ชั้นเพิ่งจะรายงานเรื่องความแข็งแกร่งของคุณไปน่ะ อ่าา ยัยนี่ไม่คิดจะปิดบังอะไรเลยนี่หว่าา คิดไม่ถึงเลยว่ายัยนี่จะเปิดเผยข้อมูลออกมามากถึงขนาดนี้ แบบนี้ถ้าผมถามเธอตรงๆแต่แรกก็รู้เรื่องไปแล้วไม่ใช่เหรอ นายุตะ : อ่าา ใช่แล้ว ก่อนอื่นคุณช่วยดูเจ้านี่ให้ชั้นซักหน่อยได้มั้ย ชั้นได้มาจากในดันเจี้ยนแต่ชั้นไม่รู้ว่ามันคืออะไร จู่ๆนายุตะก็จ่อปืนมาทางผม มันเป็นปืนพกแบบลูกโม่ ถึงยัยนี่จะบอกว่าไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่นิ้วของเธอก็เตะอยู่ในจุดที่พร้อมจะลั่นไกได้ ผมถึงกับกระโดดถอยหลังด้วยความตกใจ ...มีทก็ตอบสนองด้วยการเอาตัวเองมาบังผมเอาไว้ เด็กสาวคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ นายุตะ : โอ๊ะ ปฏิกริยาแบบนี้ อย่าที่คิดคุณ… เคย์มะ : นั่นเพราะว่าจู่ๆเธอก็ปล่อยจิตสังหารมาทางผมต่างหาก แล้วก็ผมไม่รู้ว่าเธอไม่รู้วิธีใช้งานมันจริงหรือเปล่า ดูท่าทางเธอจะคุ้นเคยกับมันดีนี่ นายุตะ : มู่ววว...ก็อย่างที่คุณพูดนั่นแหละ นายุตะลดปืนลงและขยับนิ้วออกจากไกปืน ...ยังไงก็ตาม ผมจำไม่เห็นได้เลยว่าใส่ของแบบนั้นเข้าไปในดันเจี้ยนด้วย แถมมันก็ไม่มีในแคตตาล๊อค DP ตั้งแต่แรกแล้ว เพราะงั้นมันเป็นของที่นายุตะเอามาเองอย่างแน่นอน ตอนที่ผมสังเกตปืนนั่นดีๆ แบบนี้มันแปลกๆไม่ใช่เหรอ ถึงจะเป็นปืนลูกโม่แต่มันไม่มีเข็มแทงชนวน นอกจากนี้ตัวกระบอกลูกโม่เองก็เป็นทองแดง… หืมม แถมมันไม่มีรูให้บรรจุกระสุนเข้าไปด้วยงั้นเรอะ มันเป็นปืนบ้าอะไรเนี้ย เนื่องจากผมไม่ใช่โอตาคุปืนผมก็เลยไม่เคยเห็นปืนของจริงตรงๆมาก่อน เพราะงั้นผมก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าจริงๆแล้วมันมีปืนแบบนั้นอยู่หรือเปล่า เคย์มะ : งั้นช่วยอธิบายเหตุผลที่จู่ๆเธอก็ปล่อยจิตสังหารใส่นายจ้างของเธอหน่อยได้หรือเปล่า นายุตะ : ..ถ้ารู้เหตุผลคุณอาจจะหัวโกร๋นเลยก็ได้นะ อ๊ะ โทษทีๆ ช่วยเอามีดออกไปจากคอของชั้นได้แล้ว ขอโทษด้วยนะคุณหัวหน้าหมุ่บ้านที่ชั้นพูดแบบนั้นออกไป เอิ่ม ดูเหมือนเมื้อกี้มีทจะเข้าไปประชิดและจ่อมีดไปที่คอของนายุตะสินะ ถึงเธอจะต้องยืนอยู่บนโต๊ะเพื่อทำแบบนี้ก็เถอะ… ช่างเถอะ ตอนนี้ก็ถือว่าไม่เป็นไรไปก่อนก็แล้วกัน ยังไงตอนนี้นายุตะก็ยกมือขึ้นเพื่อยอมแพ้แล้ว เธอถึงกับทิ้งปืนลงบนพื้นเลยล่ะ เคย์มะ : อ่า ผมยังหนุ่มอยุ่เพราะงั้นผมไม่หัวโกร๋นง่ายๆหรอก พอได้แล้วละ...คุโระปล่อยเธอไปเถอะ ตอนนี้ผมขออ่านจดหมายนนี่ก่อนก็แล้วกันนะ ผมเปิดจดหมายออกมา ….บางส่วนของจดหมายให้ความรู้สึกแปลกๆเพราะผมสามารถอ่านได้ตามปกติ แต่ว่า เฮ้ นี่มันเขียนด้วยภาษาญี่ปุ่นไม่ใช่หรือไง ปกติตอนที่ผมอ่านตัวอักษรของโลกนี้จะมีตัวอักษรภาษาญี่ปุ่นลอยขึ้นมาในหัวผม แต่จดหมายนี่ผมดูยังไงก็ภาษาญี่ปุ่นชัดๆ ถ้าจะให้ผมพูดตรงๆล่ะก็ ลายมือโคตรสวยเลยล่ะ พวกนั้นต้องการดูปฏิกริยาตอบสนองของผมหรือเปล่านะ...หรือว่ามีเหตุผลอื่นอีก ตอนนี้ผมไม่อาจรู้ได้เลย

---