ตอนที่ 18 ไปเมืองมนุษย์ครั้งแรก
เคย์มะ : จำเอาไว้นะโรคุโกะ ถ้ามีนักผจญภัยมาเรียกก๊อบลินออกมาแค่ 5 ตัวก็พอ ห้ามมากกว่านั้นเด็ดขาด แล้วก็เธอกินเมลอนปังจาก [ชุดขนมปังหวาน] ได้วันละ 2 ชิ้น
โรคุโกะ : ข-เข้าใจแล้ว เคย์มะเองก็ระวังตัวด้วยล่ะ โอเค้?
ก่อนที่ผมจะออกจากถ้ำผมตัดสินใจออกคำสั่งให้โรคุโกะทำงานโดยอัตโนมัติ
….
จะว่าไปแล้ว นี่เป็นครั้งแรกเลยแฮะที่ผมออกมาจากห้องมาสเตอร์ ตอนที่เทสเตอร์หยุดเคลื่อนไหวหรือแม้แต่การขุดดินผมก็ให้มีทไปจัดการ
….ผมสงสัยว่าในโลกนี้มีสารเคมีที่เป็นอันตรายต่อมนุษย์อยู่หรือเปล่านะ
บางทีไอ้ของอย่างมานาและพลังเวทอาจเป็นอันตรายต่อสุขภาพของมนุษย์ก็ได้…
โรคุโกะ : ไม่ไปแล้วเหรอ
เคย์มะ : อ-เอิ่ม พวกเรากำลังจะไปกันนี่แหละ งั้นก็ออกเดินทางเลยก็แล้วกัน…
โรคุโกะ : งั้นก็รีบไปได้แล้ว!
เคย์มะ : ไม่จำเป็นต้องมาดันหลังผมหรอกน่ารู้มั้ย ไม่ต้องมาดันหลังผมก็ได้เข้าใจแล้วใช่มั้ย
โรคุโกะ : เอ๋ จะให้ดันหลังเหรอ เข้าใจแล้วล่ะ….
เดี๋ยวดิ ไอ้ระบบแปลภาษานี่มันยังไงกันฟะ
...ผมออกไปจากห้องมาสเตอร์เพราะถูกโรคุโกะผลักออกมา
ตามปกติถ้าไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ ผมจะโผล่ออกมาที่ห้องคอร์ในดันเจี้ยนนี่แหละ
เคย์มะ : ….เอาล่ะ ไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นใช่มั้ย เฮ้อ นึกว่าจะอึราดซะแล้วสิ… เดี๋ยวนะ จะว่าไปแล้วผมยังใช้เวทมนต์หรืออะไรทำนองนั้นได้อยู่หรือเปล่าน่ะ
มีท : ไหวหรือเปล่าคะนายท่าน
เคย์มะ : อ่า อืม เธอเองเหรอ ผมยังสบายดีอยู่
มีท : งั้นก็รีบๆไปกันเถอะค่ะ… ทำไมถึงหยุดอยู่ที่ทางเข้าอีกล่ะคะ ?
ไม่สิ ตอนนี้ผมกำลังคิดอยู่ว่าการที่ดันเจี้ยนมาสเตอร์ออกไปข้างนอกดันเจี้ยนมันเป็นเรื่องที่เลวร้ายมากเลยไม่ใช่เหรอ
ผมน่าจะคิดเรื่องนี้อีกซักหน่อย….
มีท : นี่แหนะ
เคย์มะ : ทำไมต้องมาผลักผมด้วยเนี้ย แม้แต่เธอก็ยังผลักผมงั้นเรอะ
มีท : ใช่ค่ะ หนูกำลังผลักนายท่านอยู่ค่ะ
เคย์มะ : ทำไมกัน คุณระบบแปลภาษาทำงานหนักไปจนไม่ทำงานแล้วเหรอ อ่าาา
นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ….ที่ผมถูกบังคับ(ให้เดิน)น่ะ
…
เอิ่ม ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกน่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่คิดหรอก
หลังจากที่ผมตั้งใจเดินแบบจริงจัง มีทก็เข้ามาดึงเสื้อผม
มีท : นายท่านคะ
เคย์มะ : อ-อ่า โทษทีนะ งั้นก็ไปกันเถอะ
อีกแค่ก้าวเดียวก็ถึงป่าแล้ว….
มีท : ...ต้องให้ผลักอีกหรือเปล่าคะ
เคย์มะ : อ่า อืมม ช่วยทีนะ….
