ตอนที่ 227 เลโอน่า
ถึงจะเห็นผ่านหน้าจอแต่ผมก็ยังถึงกับเสียวสันหลัง
มันเป็นความรู้สึกเหมือนกับตอนที่ผมเห็นฮาคุซังเป็นครั้งแรก ...ยัยนี่เป็นบุคคลอันตรายชัดๆ
ผมไม่รู้จริงๆว่ายัยนี่กำลังคิดอะไรอยุ่ แต่ผมรู้สึกได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่ดูไม่สมเหตุสมผลมาจากเธอคนนั้น
ใช่แล้ว ก่อนอื่นผมควรจะต้องตรวจสอบ DP ต่อวันของเธอซะก่อน
ไหนๆตอนนี้เธอก็เข้ามาในเขตพื้นที่ของดันเจี้ยนแล้ว
ผมเปิดเมนูเพื่อทำการตรวจสอบอย่างรวดเร็ว มาดูกันเลยดีกว่า
124,800 DP
อ่าา ผมคงจะยังนอนไม่พอแน่ๆ
ผมขยี้ตาตัวเองแล้วลองดูใหม่อีกครั้ง
คราวนี้ 1,248 DP
เข้าใจล่ะ อืมมม 1,248 DP เองสินะ
เยี่ยมม ยัยนี่แข็งแกร่งระดับเดียวกับผู้กล้า
ผมคงจะคิดไปเอง ไม่มีทางที่ยัยนี่จะมี DP เกิน 100,000 DP ไปได้หรอก…
เอิ่ม คิดแบบนี้ไปก่อนก็แล้วกัน
ผมไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ช่วยยกโทษให้ผมด้วยเถอะคร้าบบบบ
เลโอน่า : ยินดีที่ได้รู้จักนะ เค้าถูกเรียกว่า เลโอน่า ล่ะ
อูมะ : [ ….ยินดีที่ได้รู้จักนะ ผม เอิ่ม ใช่แล้ว เธอเรียกผมว่าโกเล็มซังก็แล้วกันนะ เอิ่ม แล้วก็วันนี้ไม่มีธุระอะไรแล้วล่ะ ]
เลโอน่า : โกเล็มซังเหรอ คิกๆๆ เมื่อกี้นี้เค้าเป็นหนี้ดันเจี้ยนของนายสินะ
ตรงๆเลยนะ ผมไม่อยากจะเกี่ยวข้องกับยัยนี่แบบสุดๆเลย
ถึงระดับที่ไม่อยากจะบอกว่าชื่อโกเล็มของผมคือ อูมะ เลยล่ะ
...ยังไงก็ตาม เลโอน่า เป็นคุณยายของพนักงานพาร์ทไทม์ทั้งสองคนของพวกเรา เซ็ทซึนะและนายุตะ
แถมยังเป็น เจ้าของหมาป่าสไลม์ที่ดูไม่ปกติอย่างแรง ริน
และมีความเป็นไปได้ว่าเธอคนนี้อาจจะเป็นคุณยายของมีทด้วย…
แต่ว่ามันจะแค่นั้นหรือเปล่านี่สิ….
เธอมีผมสีดำตาสีแดง ตรงตามข้อมูลที่ผมได้ยินมาจากเซ็ทซึนะ
รูปร่างภายนอกของเธอก็ดูประมาณเด็กสาวชั้นมอปลาย แต่นั่นก็ตรงตามข้อมูลที่ได้ยินมา
จะว่าไปแล้ว เรื่องที่เซ็ทซึนะบอกว่าเธอคนนี้อาจจะเป็นซัคคิวบัสหรืออะไรทำนองนั้น และ ซัคคิวบัสแค่มองก็สามารถเข้าใจถึง [ความแตกต่าง] ได้ ส่วนนี้ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
...ผมคงจะไม่ห่วงอะไรหรอกถ้ายัยนี่เป็นแค่ซัคคิวบัส
แต่ยัยนี่เป็น [อะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ซัคคิวบัสแต่มาดันอยู่ในกลุ่มของซัคคิวบัส]
อืมมม เรื่องนั้นมัน…
เอาจริงๆเลยนะ ช่วยละเว้นผมด้วยเถอะคร้าบบบ
เลโอน่า : อ๊ะ พอดีว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นทำให้ตอนนี้มีคนตามล่าเค้าอยู่น่ะ เค้าต้องขอบคุณมากเลยที่นายยอมช่วยเค้าน่ะ
อูมะ : [ช่างมันเถอะ แต่เรื่องนั้นผมไม่กล้ารับประกันหรอกนะ ขึ้นอยู่กับว่าฝ่ายตรงข้ามคือใครด้วย ]
เลโอน่า : ถ้านายยอมช่วยจะดีมากเลยนะ แต่ช่างเถอะ จริงๆแล้วก็ไม่ใช่ว่าเค้าจัดการเองไม่ได้หรอกนะ แต่ติดที่ว่า…
เธอรู้ว่าใครกำลังตามหาเธออยู่ใช่มั้ย พวกนั้นเป็นหลานๆของเธอไม่ใช่เรอะ
อูมะ : [อืมม ใช่แล้ว ผมควรจะเรียกเธอว่า ท่านเลโอน่า หรืออะไรทำนองนั้นด้วยหรือเปล่า ]
เลโอน่า : ถึงนายจะไม่เรียกเค้าว่าท่าน เค้าก็ไม่คิดอะไรมากหรอกนะ แต่ดูเหมือนว่าสุดท้ายทุกคนก็เรียกแบบนี้กันเอง
