ตอนที่ 232 คนที่ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งด้วยเลยจริงๆ
เลโอน่ากำหมัดของเซ็ทซึนะเอาไว้อย่างนุ่มนวลและค่อยๆลูบไล้มัน
เซ็ทซึนะ : ….สนุกนักหรือไงที่ทำให้ร่างกายของผมเป็นแบบนี้น่ะ
เลโอน่า : ก็คงจะอย่างงั้นแหละมั้ง แล้วทำแบบนั้นมันผิดตรงไหนล่ะจ้ะ
เซ็ทซึนะ : เธอมันปีศาจชัดๆ
เซ็ทซึนะเหวี่ยงหมัดจากมืออีกข้างใส่เลโอน่า
แต่ก่อนที่หมัดจะไปถึงตัวเลโอน่า เซ็ทซึนะก็ทรุดลงไปเหมือนกับหมดแรงขึ้นมาซะเฉยๆ
เซ็ทซึนะ : อ-อ๊าาา…. เรี่ยวแรงมัน….
เลโอน่า : เค้าแค่มอบการนวดที่เค้าภูมิใจให้เธอเองนะ เอ้า ซุยระ แค่นี้พวกเธอก็กินได้แล้วล่ะ - กินแบบซัคคิวบัสอ่ะน้าาา
ซุยระ : เอ๋…. ท่านเอาจริงหรือคะ พวกนั้นเป็นหลานของท่านไม่ใช่หรือคะ
เลโอน่า : เอาจริงสิ เอาเลย เซ็ทซึนะอร่อยมากเลยน้าาา โคตรอร่อยเลยล่ะ แถมตอนนี้ยังไม่มีแรงขัดขืนแล้วด้วย… แค่ทำให้สลบไปซะก็สามารถกินได้แล้วไม่ใช่เหรอ
เลโอน่าส่งตัวเซ็ทซึนะที่ไม่สามารถขยับตัวได้ให้พวกซัคคิวบัสจากนั้นก็มองไปทางนายุตะ
นายุตะ : ด-เดี๋ยวก่อนนะ คุณยาย แบบนั้นแปลว่าจะไม่ยอมฟังคำขอของพวกเรางั้นเหรอ
เลโอน่า : โอ้ว นายุตะ เธอเองก็มีเรื่องที่อยากจะขอกับเค้าด้วยงั้นเหรอ เธออยากให้หน้าอกของเธอใหญ่ขึ้นหรืออะไรทำนองนั้นใช่มั้ยล่ะ…. ใช่แล้วๆ ไหนๆที่นี่ก็มีซัคคิวบัสอยู่ตั้งหลายคนแหนะ ถ้าเธออยากได้คู่ไหนเดี๋ยวเค้าจัดการเปลี่ยนให้เธอดีม๊ะ
นายุตะ : ชั้นไม่ได้ต้องการของแบบนั้นซักหน่อย คือว่า ป๊ะป๊าของชั้นยังไม่ตื่นขึ้นมาเลยนั่นก็เป็นฝีมือของคุณยายด้วยไม่ใช่เหรอ
เลโอน่า : หืมม อ๊ะ เรื่องนั้นเหรอ… อืมม คงเป็นฝีมือของเค้านั่นแหละแต่ว่าเค้าจำไม่ได้จริงๆอ่ะ...ต้องขอโทษด้วยน้าาา
นายุตะ : อุ๊ก...ธ-เธอนี่มัน…
เลโอน่า : อ๊ะฮ่าๆๆๆๆ นายุตะ เค้าชอบหน้าตอนโกรธของเธอมากๆเลยอ่ะ ไม่เป็นไรๆ เธอรู้จักศิลานักปราชญ์ที่ได้จากการแปรธาตุขั้นสูงหรือเปล่า มันมีอยู่จริงน้า มันสามารถใช้รักษาได้อย่างกับปาฏิหารย์เลยล่ะเพราะเธอสามารถใช้มันรักษาอาการผิดปกติได้เกือบทุกชนิด อยากเห็นตัวอย่างของศิลานักปราชญ์ซักหน่อยมั้ยล่ะ
จากนั้นเลโอน่าก็หยิบหินสีแดงเข้มออกมาจาก [Storage] ของเธอ
ผมคิดว่านั่นน่าจะเป็นศิลานักปราชญ์เป็นยัยนั่นพูดถึงเมื่อกี้
นายุตะ : เอามันมาให้ชั้น
เลโอน่า : อ๊าฮ่าๆๆๆๆ ได้สิ …[Super Alchemy] เอาล่ะ แต่ตอนนี้มันกลายเป็นแค่ก้อนหินธรรมดาๆแล้วนะ
เลโอน่าเปลี่ยนหินสีแดงให้กลายเป็นสีเทา… หรือสีก้อนหินธรรมดาๆ จากนั้นก็โยนให้นายุตะ
ถึงจะเป็นแบบนั้นไปแล้วแต่นายุตะก็รับมันเอาไว้ เธอคงหวังว่าน่าจะได้เบาะแสอะไรบ้าง แต่หลังจากที่เธอตรวจสอบก้อนหินธรรมดาๆอยู่ซักพักด้วยสกิลแปรธาตุของเธอ มันก็ไม่ใช่อะไรอย่างอื่นนอกจากก้อนหินธรรมดา
นายุตะ : ...นี่เธอคิดจะทรมานคนอื่นไปอีกนานแค่ไหนเธอถึงจะพอใจซักทีน่ะ...
เลโอน่า : เค้าเชื่อว่าซักวันเธอจะไปถึงจุดสูงสุดของการแปรธาตุด้วยตัวของเธอเองได้นะ นายุตะ ถ้าเป็นมนุษย์ธรรมดาคงต้องใช้เวลาอย่างน้อย 90 ปี แต่ถ้าเป็นเธอคงใช้เวลาแค่ 30 ปี ส่วนเค้าน่ะเหรอทำได้ตั้งแต่ 3 วันแรกแล้วอ่ะ อะคึๆๆๆๆ
เลโอน่าหัวเราะด้วยเสียงประหลาดๆ ถึงนายุตะจะจ้องไปที่ยัยนั่นมากแค่ไหนแต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้
ส่วนเลโอน่าก็ลูบหัวนายุตะอย่างอ่อนโยน กว่าที่นายุตะจะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังโดนลูบหัวอยู่ร่างกายของเธอก็หมดแรงไปซะแล้ว
เลโอน่า : งั้นก็ราตรีสวัสดิเธออีกคนนะ นายุตะ ไม่เป็นไรๆ ยังไงพวกเธอก็เป็นหลานที่น่ารักของเค้า เค้าจะเหลือผ้าคลุมกับชุดพละข้างนอกเอาไว้ให้…. ส่วนกางเกงในเค้าขอนะ ♪
นายุตะ : อุ๊ก….ยัยโรคจิต….
จากนั้นนายุตะก็ทรุดลงไปอีกคน
ด้วยเหตุนี้การเผชิญหน้าระหว่างเลโอน่ากับทั้งสองคนก็จบลงด้วยชัยชนะอย่างขาดลอยของเลโอน่า
