ตอนที่ 233 สิ่งที่ถูกเรียกว่าเลโอน่า (1)
มือของผมแข็งจนขยับไม่ได้
ทำไมเลโอน่าถึงมาอยู่ที่นี่ได้
ไม่ใช่ว่ายัยนี่ควรจะอยู่ในดันเจี้ยนกับพวกซัคคิวบัสหรอกเหรอ
ตอนนี้ผมไม่ได้ใช้ [Super Transformation] อยู่ซะด้วย ถ้ายัยนี่คิดจะฆ่าผมผมคงต้องตายจริงๆแล้วล่ะ
อย่างน้อยตอนนี้ขอเปิด [Blackout Resistance] เอาไว้ก่อนก็แล้วกัน
เรย์ : อาหารระดับ C ที่สั่งได้แล้วค่ะ ช่วงนี้คนแน่นมาก ช่วยรีบๆกินให้เสร็จด้วยล่ะ
เลโอน่า : โอ้ว นี่มันสิ่งนั้นนี่นา ตั้งแต่ได้ยินเรื่องนั้นเค้าก็อยากกินมาตั้งนานแล้วอ่าาา
วันนี้อาหารระดับ C เป็นข้าวกับหมูผัดขิงแทนขนมปัง
เรย์วางอาหารระดับ C ลงหน้าเลโอน่า นี่เธอไม่ได้สังเกตหรอกเหรอว่าตอนนี้ในใจผมเหงื่อไหลเป็นน้ำแล้ว
[ช่วยรีบๆกินให้เสร็จด้วยล่ะ ] เอิ่ม ช่วยสุภาพหน่อยสิคร้าบบบบ แล้วก็ช่วยผมด้วยสิ
ผมขอความช่วยเหลืออยู่ในใจ แน่นอนว่าเธอคงไม่ได้ยินหรอก
ยังไงซะเรย์ก็ไม่สามารถทำอะไรเลโอน่าได้อยู่แล้วเพราะเธอมีความสามารถในการโจมตีเป็น 0
ดังนั้นเธอควรจะรีบหนีไปตอนที่เธอยังมีโอกาศจะดีกว่า
เลโอน่า : คิกๆๆ เค้าไม่ได้กินข้าวมากี่ปีแล้วน้าาาา ครั้งสุดท้ายที่เค้าได้กินก็ตอนที่เค้าอายุ 17 ล่ะมั้ง โอ๊ะ งั้นก็ยังไม่นานเท่าไหร่เองไม่ใช่เหรอ แฮะๆๆ ♪
มุขตลกเรื่องอายุ 17 เป็นเครื่องหมายการค้าของยัยนี่หรือไงฟะ
….เดี่ยวก่อนสิ ผมยังไม่เคยเจอเลโอน่าตรงๆเลยนี่นา มีโอกาศสูงที่เธอจะมาโต๊ะเดียวกับผมเพราะความบังเอิญ ถ้างั้นแบบนี้ผมก็ยังพอจะแถได้อยู่ ส่วนจะแถยังไงบ้างผมเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน
เลโอน่า : จริงมั้ย โกเล็มซัง
เคย์มะ : พรู๊ดดดดด
เลโอน่า : อ๊ะ หรือจะเรียกว่าเคมะซังดีล่ะ
เอิ่ม ยัยนี่รู้แล้วสินะ ผมเข้าใจเรื่องนั้นดีเลยล่ะ
เรื่องที่เธอรู้ชื่อผมโดยที่ผมยังไม่ได้บอกเธอเรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา เพราะยังไงผมก็เป็นหัวหน้าหมุ่บ้านดังนั้นมันไม่ใช่เรื่องยากในการหาชื่อของผม ส่วนเรื่องที่เธอพูดภาษาญี่ปุ่นได้ถูกต้องแป๊ะๆอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ แต่โกเล็มซังนี่มัน….
เคย์มะ : ฮ่าๆๆๆๆๆๆ….ช่วยไว้ชีวิตผมด้วยเถอะคร้าบบบบบ
เลโอน่า : ทำไมจู่ๆถึงได้พูดอะไรแปลกๆแบบนั้นกับสาวน้อยน่ารักคนนี้ล่ะ ไม่เป็นไรหรอกน่าเค้าแค่มาคุยด้วยเฉยๆ [ Isolation ] [Camouflage] เอาล่ะที่นี่พวกเราก็คุยกันได้แล้ว เอาน่าา ถือซะว่าคุยกันเล่นสนุกๆก็ได้ ไม่ต้องแกร็งขนาดนั้นหรอก
[TN : [Isolation](ไอโซเลชั่น)(โดดเดี่ยว) กับ [Camouflage](แคโมแฟลก)(อำพราง) เป็นเวทที่เลโอน่าใช้เพื่อไม่ให้มีใครรู้ว่าเธอกำลังนั่งอยู่กับเคย์มะตรงนี้ ]
ตอนที่เลโอน่ากระดิกนิ้ว เสียงคนอื่นที่อยู่รอบๆพวกเราก็เงียบไปทันที
ดูเหมือนว่าเธอจะใช้สกิลในการสร้างมิติที่พวกเราสามารถคุยกันแบบส่วนตัวได้ขึ้นมา
….ซึ่งนั่นแปลว่าผมเองก็ไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากคนอื่นได้เช่นเดียวกัน
เคย์มะ : เอิ่มม….
เลโอน่า : วันนี้เค้ามาแบบเป็นมิตรน้าา ไม่ต้องให้เกียรติเค้ามากก็ได้ พูดเหมือนตอนที่เป็นโกเล็มซังนั่นแหละดีแล้ว… จากนี้ไปถ้าพูดสุภาพเกินไปกับเค้า เค้าจะดีดหน้าผากนะเข้าใจมั้ย
เคย์มะ : ….เข้าใจแล้ว
เลโอน่ายิ้มออกมา จริงๆแล้วผมคิดว่ายิ้มแบบชั่วร้ายน่าจะเหมาะกว่าล่ะมั้ง
ยังไงก็ตาม ถ้าผมถูกยัยนี่ดีดหน้าผากหัวของผมอาจจะหลุดหายไปเลยก็ได้
เพราะงั้นตอนนี้ห้ามสุภาพมากเกินไปอย่างเด็ดขาด
